Još jedna noć prolazi i svitanje najavljuje, a ja sjećanjima lutam i u njima vidim kuću koja dominira našom čaršijom, baš kao što je dominirala dok sam je kao dijete gledao iz svoje avlije. To je kuća porodice Ibrahimbegovića, a sagradio ju je Mustajbeg Hadžiibrahimbegović 1913. godine. Iako kuća nema neki historijski značaj, pišem o njoj jer znamenitosti grada nisu samo građevinski objekti, parkovi i aleje, već su to i ljudi koji su živjeli ili žive u tom gradu. Zato recimo nešto više o tim ljudima. Mustajbeg je imao petero djece, od kojih tri sina: Muharema, Sulejmana i Osmana, te dvije ćerke, Kanitu i Džemilu. To je bila begovska porodica koja vuče porijeklo od loze Gradaščevića i imala je veliko imanje u Orlovom polju, Hasiću, Slatini G., Rajskoj i u još nekim selima. Poslije Drugog svjetskog rata, odnosno u periodu kad je begovima oduzimana zemlja, ovoj porodici je sve oduzeto izuzev ove kuće i okućnice u kojoj su zajedno nastavili živjeti braća Muharem, Sulejman i Osman. 
Muharem nije imao potomaka, a Osman je imao četvero djece, od kojih tri ćerke: Azru, Ilduzu i Ramizu, te sina Mustafu, poznatijeg po skraćenom imenu Mujo.
Treći Mustajbegov sin Sulejman, odnosno Sulejmenbeg ili jednostavno Suljo, kako su ga mnogi tako zvali, je čovjek zbog kojeg i pišem ovu priču. Pišem je o Sulji, ne kao begu, već o Sulji kao gradačačkom boemu. Kažu da su boemi ljudi koji su voljeli bezbrižno da žive i u kafani znali dobro da potroše. Uz to su, upravo u kafanama, boemi – umjetnici, pisci i pjesnici stvarali velika djela, ali i uživajući dali pečat jednom vremenu u kojem je vrijedilo živjeti. Suljo nije sjedio po kafanama, nije ni pisac bio niti je pjesme pisao. Ali, Suljo je bio beg, gospodin, drug, veseljak i meraklija. Zbog toga je on bio boem naše čaršije i kao takav ostavio je pečat jednog vremena u kojem je vrijedilo živjeti. I pored boemskog života Suljo je upamćen kao uzoran muž i roditelj. Bio je oženjen sa Sadijom Isajbegović iz Međaša kod Tuzle, tihom i povučenom ženom, nadasve lijepom. Sa njom, Suljo je imao četvero djece, od kojih tri ćerke: Ešefu, Nesimu i Enisu, kao i sina Avdu. Svi su oni postali naši ugledni sugrađani. Poslije Suljine smrti postali su zajednički nasljednici ove lijepe begovske kuće. Zahvaljujući mom prijatelju Avdi i podacima koje mi je dostavio, ova priča je ugledala svjetlo dana. 
Vratimo se sada prezimenu Ibrahimbegovića, jer smo na početku teksta pomenuli da ova porodica vuče porijeklo od Gradaščevića. Zašto i kako je došlo do promjene prezimena? Prije svega to je bilo iz čisto pragmatičnih razloga. Naime tadašnje porodice su bile mnogočlane, a djeci su najčešće davana imena očeva i majki, pa je veoma brzo došlo do situacije da su dvije, tri ili više osoba nosile isto ime i prezime. Zbog vođenja matičnih podataka po raznim knjigama, a takodje i zbog problema u poštanskom saobraćaju
( pisma, pozivi i sl.), veoma često je dolazilo do zabuna. Zbog toga su potomci od Gradaščević Hadži Ibrahimbega, promijenili prezime na Hadži Ibrahimbegović, da bi kasnije neki izbacili i prefiks Hadži, pa je ostalo Ibrahimbegović.
Završavajući ovu priču pomenimo još i starog Kemalbega Ibrahimbegovića i njegovog sina Hidajeta koji je radio u opštini kao geometar, a vjerovatno ga se mnogi sječaju po skračenom imenu Hitko. Predpostavljam da mnogi ne znaju da je jedan od Ibrahimbegovića, koji se zvao Muratbeg, ustvari bio djed sa majčine strane od braće Mešanović Zijada i Nihada, kao i od Sadana Imamovića. Jedini muški potomci ove mnogobrojne porodice Ibrahimbegovića su ostali od Muje Ibrahimbegovića i to, njegov sin Osman i unuk Bakir.
Eto, kao što vidimo, grad ne čine samo parkovi, aleje i ostale znamenitosti. Grad čine i ljudi koji su u njemu živjeli ili još uvijek žive. Oni mu udahnjuju dušu i čine ga ljepšim.