Ovaj mali poslovni objekat izgrađen je za vrijeme austrougarske uprave Bosnom i Hercegovinom. Nalazi se u centru čaršije, u neposrednoj blizini stambene zgrade u čijem prizemlju je bila smještena bivša SDK (služba društvenog knjigovodstva), odnosno preko puta kafića Monako. Bio je u vlasništvu jevrejske porodice Kabiljo i oduvijek je služio za obavljanje trgovinske djelatnosti. Tako je i danas, samo što su se vlasnici izmijenjali. Inače, porodica Kabiljo je stara Jevrejska porodica, a jedan od najstarijih članova, po imenu Menehem Kabiljo, imao je registrovanu trgovinsku radnju još 1884. godine. S njim je radio i njegov sin Abraham Kabiljo. Albert Kabiljo je imao trgovinsku radnju, odmah do stare prodavnice obuče Bata, koja se nalazila na lokaciji u redu stanbenih zgrada od kuće Kadrića pa do bivše samoposluge. Izmedju dva svjetska rata među poznatim jevrejskim trgovcima su bili: Jakov, Danko i Moco Kabiljo. Bavili su se prometom voća, a naročito suhe šljive i ljekovitog bilja, kao i drugom mješovitom robom. Imali su u posjedu i velike površine zemljišnog fonda, tako da je poslije Drugog svjetskog rata, Danko Kabiljo poklonio opštini 400 dunuma zemlje, koja se i danas nalazi u kompleksu zemljišta PD Napredak. Inače, Danko kabiljo je bio izuzetno sposoban poslovni čovjek. U Beču je završio Visoku trgovačku akademiju i govorio je četiri strana jezika. Za vrijeme Kraljevine Jugoslavije pomagao je ocu u trgovini, a nakon rata je bio ministar u vladi BiH. Kasnije je bio generalni direktor Željezare u Zenici. 
Poslije Drugog svjetskog rata ukidaju se privatne trgovine i ovaj poslovni objekat prelazi u državno vlasništvo. Odmah poslije rata u njemu je bila smještena Šumarska uprava, a 1955. godine i još nekoliko godina poslije toga, tu je bila gradska biblioteka u kojoj je kao bibliotekar radio naš ugledni sugrađanin Hamid Hodzić. Formiranjem trgovisnkog preduzeća „Trgocentar“ 1964. godine, objekat ponovo služi kao trgovina. Bila je to prodavnica tekstila i tepiha. Od stare generacije trgovaca koji su radli u toj prodavnici pomenimo Smajlović Mujesiru i Delic Šefiku. Poslije su se smjenjivale mnoge generacije, ali 1992. godine ponovo izbija rat i objekat biva napušten narednih pet do šest godina. Poslije rata otvara se trgovina prehrane u kojoj, kraći period, rade Kemija i Mirsada, a nešto kasnije, Mirza Kukuruzovic otvara kladionicu Williams. Pošto je sudbina objekta da u njemu bude trgovina, djelatnost kladionice nije dugo potrajala, tako da se u objektu ponovo odvija trgovinski promet. Ovaj put se prodaju boje i lakovi, a vlasnik prodavanice je Miralem Doborac.
Tekst napisao, Mirza Avdičević
