Sa velikim zadovoljstvom danas pišem priču o još jednom čovjeku koji spada u red znamenitih ličnosti Gradačca. Pišem priču o akademskom slikaru i vajaru Ibrahimu Bilajcu, odnosno o našem Ibrici, kako su ga mnogi od milja zvali.
Ibrahim je rođen 1930. godine u Mionici kod Gradačca od oca Abdulkadira i majke Bungur Melće. 
Imao je još četiri brata i dvije setre. Bili su to: Abdulah (Avdo), Asim, Izet i Edhem, kao i sestre Nura Sahačić i Izeta Mešić.
Njihov otac Abdulkadir je bio pisar u opštini, a majka Melća domaćica. Bilo je to siromašno domaćinstvo u kojem je uz velike roditeljske napore iškolovano svih sedmero djece.
Ibrahim je u Gradačcu završio osnovnu školu i Nižu realnu gimnaziju. 
Tadašnja direktorica gimnazije, Angela Kunce, zapazila je Ibricin talenat za likovnu umjetnost i uz puno truda izborila se da Ibrahim dobije stipendiju od Brčanskog sreza.
To mu je omogućilo da se 1953. godine upiše u školu za primijenjenu umjetnost u Sarajevu na odsjeku za vajarstvo.
U toj školi dolazi do izražaja njegov talenat pa mu se daje podsticaj za dalje školovanje i usavršavanje.
Nakon srednje škole odlazi u Beograd i upisuje Akademiju likovnih umjetnosti na katedri kod profesora Ilije Kolarevoća.
Studij završava 1959. godine, poslije čega od fondacije “Moša Pijade” dobiva stipendiju za postdiplomski studij na Odsjeku za vajarstvo, kojeg veoma uspješno završava 1961. godine. 
Još za vrijeme školovanja zapaženi su radovi ovog nadarenog vajara, pa već 1957. godine prvi puta izlaže svoje radove u Udruženju likovnih umjetnika Srbije, a u periodu od 1960. do 1965. godine učestvuje na više kolektivnih izložbi u Beogradu.
Poslije završenog školovanja vraća se u Gradačac gdje svoje umjetničke radove počinje ostvarivati u roditeljskoj kući, a potom u kući Ante i Vinke Mihaljević, gdje otvara i svoju prvu samostalnu izložbu 1964. godine. 
Bez stvarnog zaposlenja i bez ikakve materijalne podloge,
Ibrahim provodi u Gradačcu skoro deset godina. U tom periodu, kad je mogao najviše dati u svom umjetničkom stvaralaštvu, biva zapostavljen.
Tek 1972. godine uz zalaganje njegovih prijatelja i ljudi koji su cijenili njegov umjetnički rad, odlazi u Sarajevo i dobiva zaposlenje u Školi za primijenjene umjetnosti.
Tada mu se rješava i stambeno pitanje kao i obezbjeđuje atelje. 
Iste godine Ibrahim postaje član Udruženja likovnih umjetnika BiH i u Sarajevu otvara svoju samostalnu izložbu na kojoj izlaže 11 skulptura i 16 crteža. Ta izložba naišla je na veoma pozitivne kritike stručnih krugova. Zapažene su njegove skulpture: “Uspavana figura”, “Oble forme”, “Kamen” i druge, a od crteža: “Okrugla forma”, “Sjećanja”, “Horizontalna kompozicija” i još neki radovi.
U deceniji imeđu sedamdesetih i osamdesetih godina, pored Sarajeva, Ibrahim izlaže svoje radove u: Gradačcu, Tuzli, Zenici, Mostaru, Banja Luci, Čapljini, Brčkom, Doboju, Stocu, Bugojnu i Dubrovniku, a sa grupom sarajevskih umjetnika učestvuje na zajedničkim izložbama u Tetovu i Skoplju.
Zajedno sa Ismetom Mujezinovićem, Mersadom Berberom i sa još mnogim poznatim umjetnicima, 1977. godine učestvuje u izradi portreta Josipa Broza Tita. Iz tog vremena datira i kolektivna fotografija na kojoj se vidi i naš Ibrica. 
Za bistu Hasana Brkića, jednog od predsjednika vlade SR BiH poslije Drugog svjetskog rata, Bilajac je osvojio prvu nagradu. Pored biste Hasana Brkića, veoma uspješno je izradio i biste: Josipa Broza-Tita, Husein-kapetana Gradačševića, Maka Dizdara, Josipa Šibera, Pere Bosića, Slobodana-Principa Selje i još nekih drugih.
Zajedno sa drugim umjetnicima učestvovao je u izradi pojedinih umjetničkih segmenata za Spomen park žrtvama fašizma na Vracama kod Sarajeva, te umjetničkog reljefa za spomen obilježje palim borcima 
Drugog svjetskog rata u Gradačcu. Njegovi radovi se nalaze u mnogobrojnim mjestima, od kojih veliki dio u posjedu Umjetničke galerije u Sarajevu.
Tokom 1984. godine Ibrahimovo zdravlje je znatno narušeno. Zbog pretrpljenog moždanog udara djelimićno gubi pamćenje i postaje težak bolesnik. 
Poslije liječenja na Neurološkoj klinici u Sarajevu, penzioniše se i 1985. godine i ponovo vraća u svoj rodni Gradačac. Obzirom da se nikada nije ženio niti je imao svojih potomaka, o njemu se brine već ostarjela majka Melća, kojoj pomažu i ostali članovi porodice.
To traje sve do do 1988. godine kada mu majka Melća umire, a o njemu brigu preuzima sestra Izeta sa svojom porodicom. Nažalost, ubrzo doživljava još dva moždana udara, poslije čega 1998. godine prestaje da kuca srce ovog plemenitog čovjeka. Sahranjen je u Gradačcu na mezarju Meškino brdo.
Uz zalaganje tadašnjeg predsjednika BZK “Preporod” iz Gradačca, gosp. Bege Gradaščevića, 27.07.2008. godine posthumno je organizovana izložba umjetničkih radova Ibrahima Bilajca. Inače, ti radovi se, kao zaostavština nalaze u posjedu njegove sestre Izete Mešić.
Lijepo bi bilo kad bi nadležne institucije našle načina da se ti radovi otkupe i nađe stalni izložbeni prostor u toj Zajednici, ili da se smjeste u Zavičajnu zbirku Gradačca. Na taj način, Gradačac bi se bar malo iskupio za propuštenu brigu o ovom vrsnom umjetniku.
O znamenitostima Gradačca možete više pročitati ako kliknete na BLOG ”.